* Ο «Ιλισσός» ήταν μηνιαίο, εικονογραφημένο περιοδικό, το οποίο εκδιδόταν στην Αθήνα από τον Μάιο του 1868 ως τον Απρίλιο του 1872.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ιλισός ή Ιλισσός ή Σιλισσός ή Ειλισσός ή ρέμα της Καλλιρρόης (κατά τον Παυσανία, λέξη πελασγικής προέλευσης με προελληνική ρίζα), ήταν ονομαστός ποταμός των αρχαίων. Οι Αθηναίοι θεωρούσαν τον Ιλισό ιερό και στις όχθες του διατηρούσαν βωμούς πολλών θεών, όπου τελούνταν τα ‘’Μικρά Μυστήρια’’, τα οποία σχετίζονταν τόσο με τα ‘’Ελευσίνια’’, όσο και με ‘’Διονυσιακές’’ τελετουργίες. Σύμφωνα με μαρτυρία του Στράβωνα, ο Ιλισσός ήταν “χειμαρρώδης, το πλέον θέρος δε μειούται τελείως” (το μεγαλύτερο μέρος του καλοκαιριού), ενώ ο Πλάτων τον αποκαλεί “υδάτιον” (ρεματάκι).

Η Φωτό Μου

Καθημερινά... με τον Πάνο Αϊβαλή // Επικοινωνία στο email: kepeme@gmail.com

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν' ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". Γκαίτε.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Μετάφραση - Translate

Άνθρωποι και Φύση πάνω από τα κέρδη

Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2016

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2016

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2016

Ακολουθώντας τον Ηριδανό, -το κρυφό ποτάμι της Αθήνας

Ο Ηριδανός διασχίζει και σήμερα τον Κεραμεικό
Ο Ηριδανός ήταν ένας από τους ποταμούς που άρδευαν το λεκανοπέδιο των Αθηνών από τηνΠροϊστορία, μαζί με τον Ιλισό και τον Κηφισό. Η ορμητική του ροή αλλά και το γεγονός ότι περνούσε από το κέντρο της πυκνοκατοικημένης πόλης, οδήγησε στον εγκιβωτισμό και την υπογειοποίησή του κατά τμήματα και περιόδους, ήδη από την κλασική αρχαιότητα. Σήμερα αποτελεί ένα από τα αόρατα φυσικά στοιχεία της πόλης, σχεδόν άγνωστο στους Αθηναίους ενώ η παρουσία του στο γεωανάγλυφο γίνεται αντιληπτή μέσω ενδείξεων.
Η παρακάτω ημερήσια διαδρομή είναι, ουσιαστικά, μια ανίχνευση αυτών των ενδείξεων και -αναφέροντας μαζί αρχαία και σύγχρονα αθηναϊκά τοπόσημα- κάποια προσπάθεια ερμηνείας τους˙και όπως όλες οι ερμηνείες, αν όχι υποκειμενική τότε σίγουρα φορτισμένη από τα προσωπικά εργαλεία αντίληψης του κόσμου καθενός (γνώσεις, συναισθήματα, αδυναμίες, εμμονές…), στη συγκεκριμένη περίπτωση, του δικού μου.
Για να επιστρέψουμε όμως στον Ηριδανό: Ο ορμητικός χείμαρρος αναφέρεται πολύ σποραδικά στις αρχαίες πηγές˙ η ολιγολογία τους ίσως να οφείλεται στα έργα ελέγχου της ροής του. Μια σύντομη έρευνα δίνει κάποια αναπαραγώμενα μυθολογικά στοιχεία ενώ οι τοπογραφικές πληροφορίες είναι ελάχιστες (βλ. κυρίως Πλάτωνα, Παυσανία, Στράβωνα). Περισσότερα στοιχεία έγιναν γνωστά μετά τις ανασκαφές για τον Μητροπολιτικό Σιδηρόδρομο Αθηνών στις αρχές της δεκαετίας του ’90.
Περιληπτικά
Ο Ηριδανός, το μικρότερο από τα τρία ποτάμια της Αθήνας αλλά και βασικός άξονας ρυμοτομίας σε όλες τις περιόδους, είχε συνεχή ροή, άλλαζε συχνά κοίτη και πλημμύριζε στις μεγάλες βροχοπτώσεις καθώς δεχόταν τα νερά από την Ακρόπολη, τον Άρειο Πάγο, την Πνύκα αλλά και από άλλα μικρά ρέματα και χειμάρρους (εικ.1). Τα δεδομένα αυτά έκαναν τους Αθηναίους να ασχολούνται διαχρονικά με το πρόβλημα ελέγχου της κοίτης του σε διάφορα σημεία της διαδρομής του (βλ. παρακάτω). Η πιο σημαντική επέμβαση είναι, βέβαια, στη ρωμαϊκή περίοδο (2ος αι. μ.Χ.), όπου το ποτάμι καλύπτεται με πλίνθινη καμάρα και μετατρέπεται σε κλειστό αγωγό-υπόνομο (εικ.6) .


Πλατεία Δεξαμενής 11.24 π.μ.
Η βιβλιογραφία αναφέρει πως ο Ηριδανός πηγάζει στις Νότιες υπώρειες του Λυκαβηττού, (: εκεί που είναι η Σχολή Δοξιάδη, -εικ.1), κάπου στα ΒΔ της πλατείας Δεξαμενής. Η αναζήτηση ιχνών του ανάμεσα σε τεράστια αυτοκίνητα, πάρκινγκ και αδέσποτα σκυλιά, άγονη. Σκοτεινή και η πορεία του μέχρι το Σύνταγμα. Το πρόπυλο της Αδριάνειας Δεξαμενής που σώζεται αποσπασματικά στην ομώνυμη πλατεία δεν έχει σχέση με το ποτάμι, όπως συχνά αναφέρεται˙το νερό που συνέλλεγε ερχόταν από την Πάρνηθα. Κατηφορίζω προς το Σύνταγμα.

Σύνταγμα 11.41 π.μ.
Οι ανασκαφές του ΜΕΤΡΟ έφεραν στο φως σημαντικά ευρήματα όλων των εποχών. Η περιοχή αυτή, που βρισκόταν εκτός των τειχών, ως τα χρόνια του Αδριανού, ήταν μια ειδυλλιακή τοποθεσία με άφθονα ύδατα˙στα Νότια (του λόφου του Αγίου Αθανασίου ή Αγίου Θωμά, που υπήρχε στη θέση της Βουλής μέχρι το 1836) έρεε ο Ιλισός ενώ κάτω από τη σημερινή πλατεία του Αγνώστου Στρατιώτηδιέρχεται ο Ηριδανός. Το γεγονός αυτό υπαγόρευε την ύπαρξη διαφόρων χρήσεων της περιοχής, όλες σχετιζόμενες με το νερό: οι ανασκαφείς -εκτός από το διαχρονικά χρησιμοποιούμενο παρόδιο νεκροταφείο- εντόπισαν χυτήρια του 5ου αι. π.Χ., μεγάλο ύστερο ρωμαϊκό συγκρότημα με λουτρικές εγκαταστάσεις, τμήματα του Πεισιστράτειου και του ρωμαϊκού υδραγωγείου, το υδρευτικό δίκτυο της τουρκοκρατίας αλλά και ένα από τα αρχαία Γυμνάσια των Αθηνών, το λεγόμενο Λύκειο, που σχετίζεται με τον Αριστοτέλη.
Η ορμή που εξασφάλιζε το ποτάμι κατεβαίνοντας από τον Λυκαβηττό διαπιστώθηκε, επίσης, στις ανασκαφές με την παρουσία μικροκοιτών δίπλα στην κεντρική κοίτη ενώ δεν πρέπει να είναι τυχαίο πως, μεταγενέστερα, η κρήνη που βρισκόταν στη συμβολή Όθωνος & Αμαλίαςονομάζονταν Μπουμπουνίστρα, λόγω του θορύβου που προκαλούσαν τα νερά.
Η κεντρική κοίτη του Ηριδανού αποκαλύφθηκε εγκάρσια στη λεωφόρο Αμαλίας, στο ύψος της οδού Όθωνος, σε πλάτος που μαζί με τις όχθες του ξεπερνά τα 50μ. Τμήμα της, και μερικά διαφωτιστικά σχέδια, μπορεί να δει κανείς στον υπόγειο σταθμό ΜΕΤΡΟ του Συντάγματος (εικ.2).
Η πορεία του Ηριδανού μέσα από τον Κεραμεικό. (Από το ΥΠΠΟ 2000, 25)Στέκομαι μπροστά στα κάγκελα, που ορίζουν Βόρεια τον Κεραμεικό. Μια παρέα εφήβων, μια κυρία με τα ψώνια της, δεκάδες αυτοκίνητα, εκατοντάδες Αθηναίοι περνούν πάνω από τη νοητά συνεχιζόμενη πορεία του Ηριδανού, αγνώμονες. Ένα τοπίο που μεταβάλλεται, φυσικά ή τεχνητά, υπέργεια και υπόγεια. Ο Αριστοτέλης είχε δίκιο: «Δεν μπορείς να μπεις ποτέ δυο φορές στο ίδιο ποτάμι».
Όμως, τα πλατάνια στις καθέτους της Μητροπόλεως, η βαθύτερη στάθμη της Καπνικαρέας από τις προσχώσεις του ποταμού, οι μαρτυρίες του Dörpfeld για χρήσεις των υδάτων στο πότισμα, το πλύσιμο και τους νερόμυλους στα τέλη του 19ου, τα μνημεία στο σταθμό του Μοναστηρακίου, όλα ενδείξεις μιας υγρής δύναμης που παρά τις στρεβλώσεις, εξακολουθεί να ρέει σταθερά, υπόγεια. Ο Ηριδανός συνεχίζει να υπάρχει σιωπηλά κάτω από τόνους τσιμέντου και ασφάλτου. Η διαδρομή έχει φτάσει σχεδόν στο τέλος της. Άλλωστε για τον καθένα είναι διαφορετική.
Η πορεία του πρόσφατα αποκαλύφθηκε και διασαφηνίστηκε χάρη στις ανασκαφές που διενεργήθηκαν στο πλαίσιο των έργων του μετρό. Σε αρκετά σημεία των σταθμών διατηρούνται, υπόγεια, ορατές οι ενδείξεις της ύπαρξής του. Σήμερα ο Ηριδανός, είναι ορατός μόνο στον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού, όπου συντηρεί ένα μοναδικό οικοσύστημα για το ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Εκεί, και σε μήκος μερικών εκατοντάδων μέτρων, ο ποταμός βοηθάει στην ανάπτυξη σήμερα φτωχής χλωρίδας (υδροχαρές νεροκάλαμο (Phragmites australis) και το ξενικό είδος το Canna edulis), ενώ μέσα στο νερό υπάρχει το μικρό ψάρι κουνουπόψαρο (Gambusia affinis) και πρασινόφρυνοι (είδος βατράχου). Στη γύρω περιοχή υπάρχουν χελώνες και σαύρες, αλλά και θηλαστικά όπως σκαντζόχοιροι και νανονυχτερίδες, ενώ από τα πουλιά έχουν παρατηρηθεί δεκοχτούρες, σταχτάρες, χελιδόνια, σπιτοχελίδονα, κότσυφες, ωχροστριτσίδες, μαυροτσιροβάκοι, μυγοχάφτες, καρακάξες και σπουργίτες.«Ο κύρης μου ο Λασπάς μ' ανάστησε, σαν μ’ ερωτολαχτάρα έσμιξε με τη Νερορήγισσα στου Ηριδανού τις όχθες...» (Βατραχομυομαχία, στίχ. 19-20, Μεταφρ. Ν. Κοτσελίδης)


Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016

Ανδρέα Εμπειρίκου, «Όχι Μπραζίλια μα Οκτάνα»

Vicky Lambrou
Jannis Boukouvalas.


Ανδρέα Εμπειρίκου, «Όχι Μπραζίλια μα Οκτάνα»


Όταν διά της πίστεως και της καλής θελήσεως, αλλά και από επιτακτικήν, αδήριτον ανάγκην δημιουργηθούν αι προϋποθέσεις και εκτελεσθούν όχι οικοδομικά, ή ορθολογιστικά, μα διαφορετικά τελείως έργα, εις την καρδιά του μέλλοντος, εις την καρδιά των υψηλών οροπεδίων και προπαντός μες στην καρδιά του κάθε ανθρώπου, θα υπάρξη τότε μόνον η Νέα Πόλις και θα ονομασθή πρωτεύουσα της ηνωμένης, της αρραγούς και αδιαιρέτου Οικουμένης.
Άγνωστον αν η παλαιά, που εκτείνεται προ του ωκεανού στα πόδια του κατακορύφου βράχου που μοιάζει με το Τζέμπελ-αλ-Ταρέκ, άγνωστον αν θα εγκαταλειφθή, ή αν θα υφίσταται καν στα χρόνια εκείνα, ή αν, απέραντη και κενή, θα διατηρηθή ως δείγμα μιας ελεεινής, μιας αποφράδος εποχής, ή ως θλιβερόν μουσείον διδακτικόν, πλήρες παραδειγμάτων προς αποφυγήν. Εκείνο που είναι βέβαιον είναι ότι η Νέα Πόλις θα οικοδομηθή, ή μάλλον θα δημιουργηθή, και θα είναι η πρωτεύουσα του Νέου Κόσμου, εις την καρδιά του μέλλοντος και των ανθρώπων, μετά χρόνια πολλά, οδυνηρά, βλακώδη και ανιαρά, ίσως μετά από μίαν άλωσιν οριστικήν, μετά την μάχην την τρομακτικήν του επερχομένου Αρμαγεδδώνος.
Δεν θα εξετάσω τας λεπτομερείας. Είναι μακράν ακόμη η εποχή, ώστε από τούδε να τας γνωρίζωμεν καταλεπτώς, ή «a priori». Αυτό που με ενδιαφέρει απολύτως —και θα έπρεπε να ενδιαφέρη όλους— είναι ότι η Νέα Πόλις θα ολοκληρωθή, θα γίνη. Όχι βεβαίως από αρχιτέκτονας και πολεοδόμους οιηματίας, που ασφαλώς πιστεύουν, οι καημένοι, ότι μπορούν αυτοί τους βίους των ανθρώπων εκ των προτέρων να ρυθμίζουν και το μέλλον της ανθρωπότητος, με χάρακες, με υποδεκάμετρα, γωνίες και «ταυ», μέσα στα σχέδια της φιλαυτίας των, ναρκισσευόμενοι (μαρξιστικά, φασιστικά, ή αστικά), πνίγοντες και πνιγόμενοι, να κανονίζουν.
Όχι, δεν θα κτισθή η Νέα Πόλις έτσι· μα θα κτισθή απ’ όλους τους ανθρώπους, όταν οι άνθρωποι, έχοντες εξαντλήσει τας αρνήσεις, και τας καλάς και τας κακάς, βλέποντες το αστράπτον φως της αντισοφιστείας —τουτέστι το φως της άνευ δογμάτων, άνευ ενδυμάτων Αληθείας— παύσουν στα αίματα και στα βαριά αμαρτήματα χέρια και πόδια να βυθίζουν, και αφήσουν μέσα στις ψυχές των, με οίστρον καταφάσεως, όλα τα δένδρα της Εδέμ, με πλήρεις καρπούς και δίχως όφεις —μά τον Θεό, ή τους Θεούς— τελείως ελεύθερα ν’ ανθίσουν.
Ναι, ναι (αμήν, αμήν λέγω υμίν), σας λέγω την αλήθειαν. Η Νέα Πόλις θα κτισθή και δεν θα είναι χθαμαλή σε βαλτοτόπια. Θα οικοδομηθή στα υψίπεδα της Οικουμένης, μα δεν θα ονομασθή Μπραζίλια, Σιών, Μόσχα, ή Νέα Υόρκη, αλλά θα ονομασθή η πόλις αυτή Οκτάνα.
Και τώρα ο καθείς θα διερωτηθή ευλόγως: «Μα τί θα πη Οκτάνα;»
Δίκαιον το ερώτημα και η απάντησις θα έλθη γρήγορα. Όμως διά να γίνη πλήρως νοητή, ρίξετε πρώτα μέσα σας μια καλή ματιά και ευθύς μετά ρίξετε άλλη μία τριγύρω σας δεξιά και αριστερά, πάνω και κάτω. Έπειτα κλείστε τα μάτια σας για μια στιγμή και ανοίξτε τα αποτόμως, ανοίγοντας διάπλατα και τις ψυχές σας. Η απάντησις θα βρίσκεται μπροστά σας, όχι μονάχα νοητή, μα και απτή — σώμα περικαλλές και έμψυχον και σφύζον.
Και τώρα (αμήν, αμήν) λέγω υμίν:
Οκτάνα, φίλοι μου, θα πη μεταίχμιον της Γης και του Ουρανού, όπου το ένα στο άλλο επεκτεινόμενο ένα τα δύο κάνει.
Οκτάνα θα πη πυρ, κίνησις, ενέργεια, λόγος σπέρμα.
Οκτάνα θα πη έρως ελεύθερος με όλας τας ηδονάς του.
Οκτάνα θα πη ανά πάσαν στιγμήν ποίησις, όμως όχι ως μέσον εκφράσεως μόνον, μα ακόμη ως λειτουργία του πνεύματος διηνεκής.
Οκτάνα θα πη η εντελέχεια εκείνη, που αυτό που είναι αδύνατον να γίνη αμέσως το κάνει εντέλει δυνατόν, ακόμη και την χίμαιραν, ακόμη και την ουτοπίαν, ίσως μια μέρα και την αθανασίαν του σώματος και όχι μονάχα της ψυχής.
Οκτάνα θα πη το «εγώ» «εσύ» να γίνεται (και αντιστρόφως το «εσύ» «εγώ») εις μίαν εκτόξευσιν ιμερικήν, εις μίαν έξοδον λυτρωτικήν, εις μίαν ένωσιν θεοτικήν, εις μίαν μέθεξιν υπερτάτην, που ίσως αυτή να αποτελεί την θείαν Χάριν, το θαύμα του εντός και εκτός εαυτού, κάθε φοράν που εν εκστάσει συντελείται.
Οκτάνα θα πη η ενόρασις και η διαίσθησις εκείνη, που επιτρέπουν σωστά να νιώθεις, να καταλαβαίνεις όλην την αγωνίαν των αλγούντων, τα λόγια τα συμβολικά του Ιησού, όλην την σκέψιν των αθέων, τας αστραπάς των προφητών και όλην την σημασίαν των τηλαυγών εκλάμψεων του Ζαραθούστρα.
Οκτάνα θα πη (χωρίς να περιφρονούμε του γήρατος την σοφίαν) θα πη πάση θυσία διατήρησις της παιδικής ψυχής εις όλα τα στάδια της ωριμότητος, εις όλας τας εποχάς του βίου, διότι άνευ αυτής και η πιο χρυσή νεότης γρήγορα στάχτη γίνεται και χάνεται και φεύγει και μένει στη θέσι της η θλίψις, η άνευ ελπίδων μεταμέλεια και η στυγνή ρυτίς.
Οκτάνα θα πη εν πλήρει αθωότητι Αδάμ, εν πλήρει βεβαιότητι Αδάμ-συν-Εύα.
Οκτάνα θα πη οι άνθρωποι άγγελοι να γίνουν, αλλ’ άγγελοι με φύλον φανερόν, συγκεκριμένον.
Οκτάνα θα πη επί γης Παράδεισος, επί της γης Εδέμ, χωρίς προπατορικόν αμάρτημα, πέραν πάσης εννοίας κακού, με ελευθέραν εις πάσαν περίπτωσιν παντού και την αιμομιξίαν.
Οκτάνα θα πη απόλυτος ενότης πνεύματος και ύλης.
Οκτάνα θα πη διατήρησις επαφής και στα απώτερα σημεία των εξελίξεων με πάσαν πηγήν που όντως αποτελεί των αρχετύπων της ζωής ιερή μια νερομάνα.
Οκτάνα θα πη παν ό,τι μάχεται τον θάνατον και την ζωήν παντού και πάντοτε διαφεντεύει.
Οκτάνα θα πη αληθινή ελευθερία και όχι εκείνη η φοβερά ειρωνεία, να λέγεται ελευθερία ό,τι χωρεί ή ό,τι εναπομένει στα ελάχιστα περιθώρια που αφήνουν στους ανθρώπους οι απάνθρωποι νόμοι των περιδεών και των τυφλών ή ηλιθίων.
Οκτάνα θα πη, όχι πολιτικής, μια ψυχικής ενότητος Παγκόσμιος Πολιτεία (πιθανώς Ομοσπονδία) με ανέπαφες τις πνευματικές και εθνικές ιδιομορφίες εκάστης εθνικής ολότητος, εις μίαν πλήρη και αρραγή αδελφοσύνην εθνών, λαών και ατόμων, με πλήρη σεβασμόν εκάστου, διότι αυτή μόνον εν τέλει θα ημπορέση διά της κατανοήσεως, διά της αγωνιστικής καλής θελήσεως, ουδόλως δε διά της βίας, τας τάξεις και την εκμετάλλευσιν του ανθρώπου από τον άνθρωπον να καταργήση, να εκκαθαρίση επιτέλους!
Οκτάνα θα πη παντού και πάντα εν ηδονή ζωή.
Οκτάνα θα πη δικαιοσύνη.
Οκτάνα θα πη αγάπη.
Οκτάνα θα πη παντού και πάντα καλωσύνη.
Οκτάνα θα πη η αγαλλίασις εκείνη που φέρνει στα χείλη την ψυχή και εις τα όργανα τα κατάλληλα με ορμήν το σπέρμα.
Οκτάνα, φίλοι μου, θα πη, απόλυτος μη συμμόρφωσις με ό,τι αντιστρατεύεται, ή μάχεται, ή αναστέλλει την έλευσιν της Οκτάνα.
Οκτάνα θα πη μη συμμετοχή και μη αντίταξι βίας εις την βίαν.
Οκτάνα θα πη ό,τι στους ουρανούς και επί της γης ηκούετο, κάθε φοράν που ως μέγας μαντατοφόρος, με έντασιν υπερκοσμίου τηλεβόα, ο Άγγελος Κυρίου εβόα.
Ιδού με ολίγα λόγια, αλλά σαφή, ιδού τι θα πη, φίλοι μου, Οκτάνα.
Και τώρα θα προσθέσω:
Όσοι από σας πια βαρεθήκατε στον κόσμο αυτόν τον άδικον και τον βλακώδη να άγεσθε και να φέρεσθε από τους ψεύτες, από τους σοφιστάς και λαοπλάνους, όσοι πια βαρεθήκατε οι δεσμοφύλακές σας σαν τόπια ταλαίπωρα να σας εξαποστέλλουν εις τον Καϊάφα και πριν απ’ αυτόν στον Άννα, προσμένοντας να έλθη η Ώρα η χρυσαυγής, η πολυύμνητος και ευλογημένη, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, όσοι την σημερινήν ελεεινήν πραγματικότητα να αλλάξετε ποθείτε, προσμένοντας να έλθη η Ώρα, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, ελάτε και ας ανακράξωμεν μαζί (νυν και αεί, νυν και αεί) σαν προσευχή και σαν παιάνα, ας ανακράξωμεν μαζί, με μια ψυχή, με μια φωνή — ΟΚΤΑΝΑ!

Γλυφάδα, 20.8.1965
[Ανδρέας Εμπειρίκος, Οκτάνα, Ίκαρος, Αθήνα 1980, σ. 75-79]

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2016

ΠΟΤΑΜΙΑ, ΠΗΓΕΣ, ΚΡΗΝΕΣ, ΥΔΡΑΓΩΓΕΙΑ, ΔΕΞΑΜΕΝΕΣ, ΠΗΓΑΔΙΑ & ΠΙΔΑΚΕΣ


Η οδός Σταδίου ήταν ποτάμι! Ακούγεται απίστευτο, αλλά είναι αληθινό αφού εκατοντάδες είναι οι χείμαρροι, τα ρέματα και οι αρχαίοι ποταμοί που βρίσκονται «θαμμένοι» κάτω από σχεδόν κάθε γειτονιά της Αθήνας.Πολύ πριν δημιουργηθεί το οδικό δίκτυο στην Αθήνα, ένα ρέμα κυλούσε εκεί που σήμερα βρίσκεται η οδός Σταδίου. Μάλιστα, στο ύψος του Αρσακείου υπήρχε και μία γέφυρα για να περνούν οι Αθηναίοι από τη μία γέφυρα στην άλλη.
 Το 1852 μία φοβερή καταιγίδα παρέσυρε την γέφυρα με αποτέλεσμα να κοπεί η Αθήνα στα δύο.Κάποια στιγμή το ρέμα κλείστηκε με μπάζα και αργότερα δημιουργήθηκε η σημερινή οδός Σταδίου. Παρόλ’ αυτά το νερό συνεχίζει να κυλάει υπόγεια μέχρι και σήμερα, όπως και δεκάδες χείμαρροι, όπως αυτός του Αγίου Στυλιανού, το Διαβολόρεμα, ο Ελάσσων, ο Ιλισός, ο Ηριδανός, ο Κηφισός κ.α που εξακολουθούν να διαπερνούν τα έγκατα της πρωτεύουσας.Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Ιλισός, οι πηγές του οποίου εντοπίζονται στην Καισαριανή, ενώ σύμφωνα με τους επιστήμονες, το κύριο ρέμα περνά από τη συμβολή της Μεσογείων με τη Μιχαλακοπούλου.

Ο Ηριδανός είναι άλλο ένα ποτάμι που επιμένει να διαπερνά υπογείως το κέντρο της Αθήνας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, ενώ τον περασμένο Νοέμβριο ανακαλύφθηκε στο Μοναστηράκι ένα ολοζώντανο τμήμα του αρχαίου ποταμού, το οποίο μπορούν να θαυμάζουν σήμερα όλοι οι Αθηναίοι.

Όαση το Παγκράτι;
Τι θα συνέβαινε άραγε αν απεγκλωβίζαμε τους αρχαίους ποταμούς, παραπόταμους και χείμαρρους που περνούν κάτω απο τους ελεύθερους χώρους, όπως πχ τον Ελάσσονα, που πήγαζε από την περιοχή του Προφήτη Ηλία, στο Παγκράτι.Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η σωστή αξιοποίηση και αναβάθμισή τους αποτελεί στοιχείο βιοκλιματικής αναβάθμισης που θα μπορούσε να μετατρέψει πολλές περιοχές σε οάσεις.Υπολογίζεται ότι μόνο στο λεκανοπέδιο υπάρχουν περίπου 700 ρέματα, από τα οποία μόνο τα 70 φαίνονται. Όλα τα υπόλοιπα έχουν σκεπαστεί, εξακολουθούν ωστόσο να κυλάνε υπόγεια και σε περίοδο έντονων βροχοπτώσεων μεταμορφώνονται σε ποτάμια, προξενώντας καταστροφές, όπως ο Ποδονίφτης στη Νέα Ιωνία.
Πηγή: http://www.skai.gr/articles/news/greece/ΚάποτεηΣταδίουήτανποτάμι/http://athensville.blogspot.com/2009/09/blog-post_13.html

Άποψη της Αθήνας με το Ιλισσό, το Ολυμπιείο και την Ακρόπολη

Η ΑΘΗΝΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ


Άποψη της Αθήνας με το Ιλισσό, το Ολυμπιείο και την Ακρόπολη
Έργο του 1833
Johann Michael Wittmer [γεν. 15.10.1802 – † 9.05.1880]
Γερμανός ζωγράφος
ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2016

Thanasis Kleopas Namaste-Hasan - Αποχαιρετώντας το Καλοκαίρι...

    Ακούστε στο βίντεο την υπέροχη μελωδία......




Ο Θανάσης Κλεώπας είναι ένας Έλληνας μουσουργός που μακριά από το εφήμερο στυλ της μουσικής στη χώρα μας, κρατά την ελληνική παράδοση ζωντανή με το δικό του μοναδικό τρόπο. Η κληρονομιά της αρχαίας Ελλάδας είναι ζωντανή όσο κι αν κάποιοι υποστηρίζουν το αντίθετο. 
Η απόδειξη στο βίντεο με την αρχαία ελληνική λύρα να λέει περισσότερα από όσα μπορούν να πουν 100 βιβλία ιστορίας. 
Σύμφωνα με τη μυθολογία η πρώτη λύρα κατασκευάστηκε από το Θεό Ερμή και ήταν δώρο προς το Θεό Απόλλωνα ώστε εκείνος να τον συγχωρήσει γα την κλοπή των βοδιών του. Αποτελούταν από καβούκι χελώνας και χορδές από τα εντόσθια ζώων. 

από το: http://www.tilestwra.com/akouste-arxaia-elliniki-lira-ke-prospathiste-na-mi-dakrisete/

Ο «Ιλισσός» ήταν μηνιαίο, εικονογραφημένο περιοδικό, το οποίο εκδιδόταν στην Αθήνα από τον Μάιο του 1868 ως τον Απρίλιο του 1872

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ

Εικόνα Αρχικής Σελίδας Περιοδικού

Ο «Ιλισσός» ήταν μηνιαίο, εικονογραφημένο περιοδικό, το οποίο εκδιδόταν στην Αθήνα από τον Μάιο του 1868 ως τον Απρίλιο του 1872. Διευθυντής και εκδότης του περιοδικού ήταν αρχικά ο νομικός Θαλής Αντωνιάδης και από το 1870, που εκδίδεται πλέον ανά δεκαπενθήμερο, συνεκδότης ήταν ο Ι. Χ. Κουρτέλης. Η ετήσια συνδρομή του περιοδικού ανερχόταν στις 8 δρχ. για την Ελλάδα, στις 10 δρχ. για την Τουρκία και στις 15 δρχ. για την Αίγυπτο, την Ιταλία, Γαλλία, Αγγλία και την υπόλοιπη Ευρώπη. Από το 1870 και έπειτα, η τιμή του περιοδικού αυξάνεται και ανέρχεται στις 10, 15 και 15 δρχ. αντιστοίχως.

Το περιοδικό περιλάμβανε ποικίλα θέματα: φιλολογικά, βιβλιογραφικά, ιστορικά, αρχαιολογικά, βιογραφικά, επιστημονικά, περιγραφικά, κοινωνικο - πολιτειογραφικά, ηθογραφικά, λαογραφικά. Περιείχε, ακόμη, ποιήματα, διηγήματα, μυθιστορήματα, και θεατρικά έργα, στατιστικές αναφορές σε δημόσια έργα, σε εφευρέσεις και στην καλλιτεχνική δραστηριότητα της εποχής. Ο «Ιλισσός» δεν είχε πολιτικό σκοπό, αλλά επιμορφωτικό και ψυχαγωγικό. Το ύφος του είναι ανάλαφρο και χιουμοριστικό.
Το περιοδικό διέθετε ανταποκριτές σε όλες τις μεγάλες πόλεις και νησιά της Ελλάδας (Πάτρα, Πύργος, Ιωάννινα, Λαμία, Χαλκίδα, Γαλαξίδι, Ερμούπολη, Ρόδος, Κεφαλλονιά, Σπέτσες, Σκύρος) αλλά και του εξωτερικού (Κωνσταντινούπολη, Αίγυπτος, Μάντσεστερ, Βάρνα, Παρίσι). Συνεργάτες του διετέλεσαν οι Σπ. Λάμπρος, Κ. Σάθας, Τ. Αμπελάς, Δ. Βερναρδάκης, Δ. Παπαρρηγόπουλος, Ν. Γ. Πολίτης, Ε. Δραγούμης, Γ. Ζαλοκώστας, Ι. Καμπούρογλου, Σ. Μηλιαράκης κ.ά., ενώ αξιοσημείωτη είναι και η γυναικεία παρουσία (Αι. Χρηστομάνου, Κ. Αντωνιάδη, Μ. Μπέτσου, Φ. Οικονομίδου).

Ραφτούλη Σοφία, 
Τζελέπη Ευφροσύνη, 
2008
____________